Bilirim, insan hiçbir zaman tamamlanamaz. Ya çok erkendir tamamlanmak için, ya da çok geç.
*
Ömrümüz hayalini kurduğumuz o diğer yarıma dair umutlarla dolup dolup boşalırken çok geç anlarız, o diğer yarımın da aslında bizde olduğunu. Hoş, anlasak da bir şey değişmez. Yine de, ısrarla bekleriz, gelecek ve tamamlayacak olanı.
*
Kim bilir belki de asıl suçlu, yüzyıllardır bize Pandora’yı kötüleyenlerdi. Tanrıların yarattığı o muhteşem güzellikteki Kadın.. Dışını süsledikleri kadar, içine koydukları dürtülerden dem vurdular yılmadan. Ve onu, o merak duygusuna yenik kıldılar. Açmıştı içinin tüm gizlerini ve saçmıştı ortalığa. Anlayıp da hatasını kapattığında, o dehşet kutuyu, bir kalan ”Umut”tu ya, mahkûmdu onlara göre umut, o zavallı sandığa.
*
Hep tersinden okudum Pandora’yı, tanıdım tanıyalı.
Bana göre, özgürlük ve esaret anlayışımızdaki yamukluktu, olayın en ince yanı.
Gökyüzünü görebilmeleri için, hiçbir engeli olmayan yığınlarla doluyken dünya; kaç kişiydi göğe başını kaldırıp bakan.? Dakikalarca bulutlarla birlikte akıp giden.. Çocukluğundaki gibi, hayvanlardan bir çiftlik kuran.? Ya da bir sürü imgeler yaratan.?
Sıcağı tam sıcak, soğuğu tam soğuk hisseden; meltemi yüzündeki okşayışıyla yaşayan.. Duygularını, düşüncelerini bir nehir gibi çağlayarak dillendiren, sonrasında pişmanlık yaşamadan.. İyisiyle, kötüsüyle.. Nasıl anlaşılacağı endişesine düşmeden.. Kuvvetini sadece yüreğinden alan..
Yok yok, umut işte tam da buydu! O kutunun içinde, her yer karanlıkken de gökyüzünü görebilmek; uçan, cıvıldaşan kuşları duyabilmek, var olsa da olmasa da o yarıma dâir hayalleri çoğaltmak, hatta yaratmak kendi için, kendinden.. Ve cesaretle ve de güvenle ”Bak, buradayım işte.!” diyebilmek. Sarılmak yaşam boyu kendine..
*
*Seher* (Tüm Zamanların..)
.jpg)
