Yürümenin, insana iyi geldiği yerleri özlüyor ayaklarım.. Hani şöyle, susarak anlaştığın ağaçlarla göz göze.. Kimi zaman sarılarak ve hattâ öperek.. Bir dalından el ele tutuşarak, göğe yükselmek..
Sonra Deniz KENARında, KAYAlara oturmak. Dünyanın bütün taşlaşmış ve kıyıya vurmuşluklarından, ufku seyr'etmeyi özlüyorum. Gerçeklikler elbiselerinden soyunup, hayalleri kuşanıp, o Denize atlamak. Kaçarcasına, kucağına sığınmak..
*
Birden, bir Martı'nın gagasındaki Balığın çaresizliğiyle gerçeği görmek ama hem Martı'nın hem balığın başını okşayarak, bilmek istemediklerime arkamı dönmek, yüzmek..
*
''Ölüm olmasın, her şeyin çâresi bulunur.!'' düşüncesiyle ölen, milyarlarca insanı hatırlamak.
Nice zâlimlikler yapanların Toprak olduğunu düşünerek, çocukluğumda, çizgilerine basmadan yürümeğe çalıştığım yollar gibi, o toprakları es geçerek adımlamak..
Ve, çiçekleri ekmek havaya; buram buram kokularıyla..
Tokluk hissinin kader olduğu bir yazıyı kaleme almak, şarjöründe ku*rşun dolu bir kalemin, içinden saçılan harflerle vurmak kâğıdı, alnının tam ortasından.!
*
Akmayan bir çizgi çizmek ve üzerinde yürümek, özlemlerimle..
Binbir başlı bir soru işâretinin kuyruğundaki noktayı çalmak ve cümlenin sonuna keyiflice yerleştirmek(.)
*
*Seher* (Tüm Zamanların..)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder