İstanbul'u, bir omuza yaslanmış ağlarken buldum.
''Kurtar beni, bu müzminleşen yaradan,''diyordu masmavi gözleri.
Boğazında Kızkulesi'nin âhı, bir Âdem elması'nı gösteriyordu ''fâilim,'' diyerek.
''Haramıydım, haremi yaptı. Bu izi ömrünce yitiremeyecek..
Gel gör ki yorgunum Dostum ve 'ben o limana çıkmak isterim' ama tâkâtim yok. Yardım et bana.!''
*
Anlaşılan o ki, uzun zamandır dertleşmiyordu.
Güvenini yitirmiş, kaderine sitemli, minareleri bir hançer gibi taşırken bağrında;
bir,,, gözü ümit, sesi yardım sireni, samimi bir dost eli okşadı yelelerini..
''Koşacaksın yine Yeditepende, özgür bacaklarınla..
Yağız At'ım, koşacaksın.!
Sen ki, Canım Yılkım, bunu da atlatacaksın.
Memedler ölür, Memedler doğar..
İllâki bir Memede yâr olacaksın.!''
*
*Seher* (Tüm Zamanların..)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder